932) At Kumkapi Every Wednesday A Small Armenia Is Set

If on a Wednesday your stroll takes you to Kumkapi, you will see that several Armenian citizens set up their benches and are trying to trade. The posters in the windows will catch your attention. Most of some 40,000 Armenian citizens who came with a tourist visa live in this part of the city. There is no argument of genocide or other political subjects among them. They are only trying to earn money and send little of that to their families. Even if they arrive in hesitation and fear, sometime later they understand that Turks are not waiting for them with saws in hand to cut them. When speaking, they did not hide their names. Nonetheless, we are not disclosing names in this article.

The district open market set at Kumkapi, since a long time has been adorned with merchandise benches opened by immigrants from Armenia. Most of them are from Erivan, the capital. Generally they are aged over 50 years. They are trying to sell the few goods they brought from Armenia, cheap beads, suchuk, coniac, smoked fish, caviar… Their purpose is to send some money to their children, grand children. Turks and Kurds are the old customers, but the important buyers are again Armenians from Armenia.

Those doing well in their business, opened small shops near to the market place. There are signs in Armenian and Turkish on their doors. We stroll the market place with Alin Ozinian, who is making her doctorate degree study in Erivan and knows Eastern Armenian dialect well.

At the beginning they get disturbed by the camera of Fatih, but later they invite us to their shops and their market stands, welcoming us. We really don't know if their number reached 40.000 as the Foreign Minister Gul said, but is apparent that they live in hard conditions in Istanbul.

---

There is no bad nation - there is bad men

First we are guests to a typical house of Kumkapi, where the market is set. A.L. is a construction engineer born in Gumru in 1946. After the break-up of the Soviet Union he quits his profession and comes to Turkey. He said, "It was year 1997, I was living in the house of relatives; in the corner there was a stove. Our nation does not know what stove is; we are used to central heating. I felt strange and decided immediately; I should have done something to save myself out of this situation. I went to the bus station, 30 Dollars was enough to come to Turkey; I paid it and came here". A.L.. lived for 17 days on streets and after met an acquaintance in a coffee house. With his help, first starts to work in the factory of a Turkish Armenian, and later does any job he can find. He gets a chance and brings his wife as well. While Alin was doing the interpretation, all the sudden he starts to talk in his broken Turkish. He says that his grandparents were immigrants from Eastern Anatolia and says 'we already talked Turkish at home". He shows the photos of their grand children on the wall and says "We are here for them". His wife O.L. was setting a feast table in their poverty stricken house addressing us "canim" (my life). She says that she went to house cleaning jobs, shows the old chairs in the sitting rooms and says: "The woman I worked for gave these to me. They give us gifts on their and our sacred holidays and ask if we are short of anything. Sometimes, the Turks here treat us better tan the local Armenians. I am greatly thankful, they don't make me feel a stranger. Anyhow, you do not have a bad nation, you have bad men."

---

My daughter was sick, I came but she died

We had seen A.N. born in Erivan in 1956 strolling the market. She was selling on her little bench, rice, suchuk, smoked fish, and some type of cream called "titvaser". Her little shop behind drew our attention.

First she was reluctant to talk, then she explained.: "I came to Istanbul in 2000, I sold my house and made it capital. I had to come because my daughter was very sick. I worked hard, did any job I could find. I swept floors in restaurants, I washed dishes. Later I opened a shop. Not all of the merchandise belongs to me. I sell whatever they bring for sale." And were she having any problems with Turks? She said "I did not live any problems . They don't treat us badly. But of course my heart wants that I work in my home country. If I can save some money, I will go back and buy a house. Since my daughter is dead, nothing is important now, but life goes on". When leaving the tiny store, she tries to give Alin a box of Armenian candy. Alin does not take it for she knows that what she calls "capital" is a little candy and some smoked fish.

---

Retired teacher from Erivan A.S.
They told us to say that we are NOT from Armenia

I am 62 years old, I taught 33 years, and we came to Turkey in 1992. We were in trading business with my wife. I was one of the three traders doing great business on glassware in Armenia. The answer to the question "Why Turkey" is very simple. This is the nearest and cheapest country for those who want to work. It is easy to get a visa at the border, just pay 10 Dollars. When we were coming to Turkey, they had told us to introduce ourselves as Georgians. For two years we kept that advice. Later we saw that Turks had no grudge against Armenians, everyone minds his business. When trading, I had no problem at all with other persons in business. Those who come from Armenia, work in the houses of local Armenians.

Some treat them as guest, but on the other hand there are some that don't like Armenians and would not give a job in their house. They would say, "they are rude, covetous, don't know how to dress". Local Armenians, look down upon those coming from Armenia and mistreat them. I am sorry for that because it does not reflect our country totally. From time to time, I am faced with such cases that I am ashamed to say that I am from Armenia. There are some that I would not take into my house. I never had any problems with local Armenians or Turks.

Especially, I never had a bad treatment, insult, or annoyance from Turks. Previously I hesitated to say that I was Armenian, but now I am at ease.

---

How can 32 persons can live in this house?

In a street near to the Kumkapi pubs, we enter a house, which looks to have three flats. Inside it is only a shelter. Rooms are separated with curtains, poverty is full fledged. Spaghetti is cooking on a picnic butane cooker. Despite this, the walls are adorned with pictures of Christ and Mary. The woman on the first floor did not want to talk because her son did not permit her. The second floor was empty. On the upper floor we see about three to five women, trying to fit on a small mattress .Among them, V.T. accepts to speak. Her real profession is bookkeeping, born in Leninakan in 1955, lives in Turkey since 2003. Reason of coming: "There was no job, she needed money, Turkey was the nearest country and she came here. First she baby-sit the child of an Armenian family. Now she goes to daily house cleaning. "I took care of the baby as if my own child and every time I took in my lap and mother and prayed God to have my children taken care equally." When she came first, she was roughly treated by both Turks and Armenians. V.T. said : "they like to look down upon us; they don't think that once I was too a lady of my house, I had a job, but now I have none; some day it can happen to them. But I still don't want any one to live what I have been through."

N.T, who was encouraged after V.T. starts to speak as well. Born in Leninakan in 1948, came to Turkey in 2000. She also goes to houses as maid. With all her sincerity she says: "Turks are very good people, I never saw any harm from them". She says that in that house, where no one would walk in under normal conditions there were 32 persons living.

While getting out of poverty walking toward the Armenian Patriarchate we think of other immigrants spread throughout the World, to have better living and fill their stomachs. We think of immigrants drowned in Maritsa River while dreaming of Europe; those dropped on no man islands in the Aegean or those women and children from North Africa drowned while trying to reach Spain. What was the poet Behcet Necatigil saying? "What values are dead and I am dead as well"

---

Mesrob II Armenian Patriarch
Among them, there are some that marry Turks

How your relations with those coming ? Are they coming to you when they have problems?

- Until last two-three years, they were coming mostly for financial aid. We were investigating and if they were really stuck and had no money to go back, we were helping them with travel money. But later we found out that they were getting out of the bus in Samsun and Trabzon and were coming back to Istanbul. We decided to make no financial help. But the church is the meeting place for them. The Kumkapi Church is full with Armenians from Armenia.

Is the Patriarchate a factor for their choosing Kumkapi ?

- No, this is one of the cheapest districts of Istanbul.

What is their basic problem ?

- First Visa. Secondly their children have a schooling problem. Those who live here and have good jobs cannot send their children to school. This is the greatest problem for those who came as a family.

How is the educational profile ?

- Almost all of them are institute graduates but could not find a job. They took care of sick ones in homes and they earn more money than in Armenia.

How are their relations with Turks ?

- Their relations are very good. Anyway the key of the problem is education and economy. If exchange of students can be achieved, many things will change, and human relations will resolve everything. You may scold about the persons you don't know or ever met, but you won't do it for some one you know.

Are there any complaining about bad treat or other complaints?

- As far as I can see, every one gets along very fine. There are some that even marry Turks.

Is the local Armenian community feel discomfort from those coming from Armenia?

- More than discomfort there is lack of confidence. Armenian community do not trust these people, they say "You cannot trust their word, they promise but don't do it.".

---

Sefa KAPLAN - Alin ÖZİNİAN
Photos: Fatih YALÇIN

Source: Hürriyet

6 Aug 2006
© Copyright 2006 Hürriyet

Mirroring of this article is kindly permitted by Temuçin Tüzecan,
Hürriyet Corporate Communications Coordinator

---

(Translation: Sukru Server Aya, - for the Turkish Armenians site:
( http://armenians-1915.blogspot.com ), - trying to defuse the tall tales.)

---

This article's publication here wouldn't be possible without Mr Sükrü Server Aya's dedicated time and effort in translation.

---

Original

---

Kumkapı'da Her Çarşamba Küçük Bir Ermenistan Kuruluyor

Bir çarşamba günü yolunuz Kumkapı’ya düşerse, semt pazarında pek çok Ermenistan yurttaşının tezgáh açtığını, ticaret yapmaya çalıştığını göreceksiniz. Mağaza vitrinlerindeki Ermenice ilánlar dikkatinizi çekecek. Turist vizesiyle gelip Türkiye’de kalan 40 bin civarındaki Ermenistan vatandaşından çoğu bu bölgede ikámet ediyor. Ne soykırım tartışması var aralarında, ne de bir başka siyasi bahis.



Sadece para kazanmaya, ailelerine üç-beş kuruş göndermeye çalışıyorlar. Korkarak ve çekinerek gelseler de, bir süre sonra Türklerin kendilerini "kesmek" için elde testere ile beklemediğini anlıyorlar. Konuşurken isimlerini gizleme gereği duymadılar. Yine de bu yazıda hiçbirinin açık ismini kullanmadık.

İstanbul’da çarşamba günleri Kumkapı’da kurulan semt pazarını, uzunca bir süredir Ermenistan’dan gelen göçmenlerin açtığı tezgáhlar süslüyor. Çoğu başkent Erivan’dan. Önemli bir kısmının yaşı 50’nin hayli üzerinde. Ermenistan’dan getirdikleri üç-beş ürünü satmaya çalışıyorlar: Ucuz incik-boncuklar, sucuk, konyak, füme balık, havyar... Amaç, çocuklarına, torunlarına üç-beş kuruş gönderebilmek. Türkler, Kürtler tezgáhların gediklisi, ama asıl müşteri yine kendileri gibi Ermenistan’dan gelen hemşerileri.

İşleri yolunda gidenler, pazar çevresinde küçük dükkánlar açmışlar. Kapılarında Ermenice ve Türkçe yazılar var. Doğu Ermenicesi bilen, doktora çalışmasını Erivan’da sürdüren Alin Özinian’la Kumkapı Pazarı’nı adımlıyoruz. Fatih’in fotoğraf makinesinden tedirgin oluyorlar önce. Arkasından "Buyrun, hoşgelmişsiniz" diyerek dükkánlarına, tezgáhlarına buyur ediyorlar bizi.

Sayıları, Dışişleri Bakanı Abdullah Gül’ün söylediği gibi 40 bine ulaştı mı bilmiyoruz ama İstanbul’da çok güç koşullarda yaşadıkları açık.

MİLLETİN DEĞİL, İNSANIN KÖTÜSÜ OLUR

Pazarın kurulduğu sokaktaki tipik Kumkapı evlerinden birine konuk oluyoruz önce. A.L. 1946 Gümrü doğumlu bir inşaat mühendisi. Sovyetler Birliği dağıldıktan sonra mesleğini yapamamış, Türkiye’ye gelmiş. "1997 senesiydi" diyor, "akrabalarımın evinde oturuyorduk, köşede bir soba yanıyordu ki bizim millet soba nedir bilmez, alışmışız merkezi ısıtmaya. Son sigarayı yaktım, paketi sobaya attım. Bizimkilere diğer paketi sorunca, yok ki, cevabını aldım. Bir tuhaf oldum ve hemen karar verdim: Bu durumdan kurtulmak için bir şeyler yapmalıydım. Otogara gittim, 30 dolar yeterliydi Türkiye’ye gidebilmek için. Atlayıp geldim."

17 gün sokaklarda yatıyor A.L. Sonra, bir kahvede, bir hemşerisine rastlıyor. Onun yardımıyla önce bir Türkiye Ermenisi’nin fabrikasında çalışmaya başlıyor, sonra piyasada aklınıza ne iş gelirse yapmaya başlıyor. Fırsatını bulup eşini getiriyor. Alin konuşmaları tercüme ederken, birden kırık dökük Türkçe konuşmaya başlıyor A.L. Dedelerinin Doğu Anadolu’dan Ermenistan’a göç ettiği çıkıyor ortaya. "Sanmayın ki, geldim de burada öğrendim Türkçe’yi, bizim evde konuşulurdu zaten" diyor hüzünle. Torunlarının duvardaki fotoğraflarını gösteriyor sonra: "Onlar için buradayız."

Yoksul evlerinde bizim için ziyafet masası donatan, ağzından "canım" kelimesini düşürmeyen eşi O.L. ise evlerde temizliğe gidiyor. Yaşadıklarını anlatırken, salondaki kullanılmış koltukları gösteriyor: "Evinde çalıştığım bir Türk kadını verdi bunları. Bayramımızda, kendi bayramlarında hediye verirler. ’Eksiğin var mı’ diye sorarlar. Bazen Türkler, buradaki Ermenilerden daha iyi davranıyor. Çok müteşekkirim. Yabancılığımı hiç hissettirmiyorlar, zaten milletin kötüsü olmaz, insanın kötüsü olur."

KIZIM HASTAYDI GELDİM AMA O ÖLDÜ

1956 Erivan doğumlu A.N’yi pazarda gezerken görmüştük. Küçük tezgahında konyak, pirinç, sucuk, füme balık, hatta "tıtvaser" adlı bir çeşit kaymak satıyordu. Arkadaki küçük dükkánı, sonra çekti dikkatimizi.

Önce konuşmaya çekindi, sonra anlatmaya başladı: "2000’de geldim İstanbul’a. Evimi sattım, sermaye yaptım kendime. Gelmem şart olmuştu, çünkü kızım çok hastaydı. Çok çalıştım, ne iş bulursam yaptım. Lokantalarda yer süpürdüm, bulaşık yıkadım. Sonra dükkán açtım. Bütün mallar benim değil, kim ne getirirse satıyorum."

Peki Türklerle sorun yaşıyor mu? "Hayır, hiç sorun yaşamadım. Kötü muamele etmiyorlar. Yine de gönül, kendi toprağımda, vatanımda çalışmayı istiyor. Para biriktirebilirsem, dönüp ev alacağım. Kızım öldüğü için önemi yok artık. Ancak hayat da devam ediyor işte."

Küçük dükkándan çıkarken A.N. Alin’in eline bir kutu Ermenistan şekerlemesi tutuşturmaya çalışıyor. Alin almıyor. Çünkü A.N.’nin "sermayem" dediği şey biraz şekerleme, biraz da tütsülenmiş balıktan ibaret.

ERİVANLI EMEKLİ ÖĞRETMEN A.S.

Ermeni olduğunuzu söylemeyin dediler

33 yıl öğretmenlik yaptım. 62 yaşındayım. 1992’de geldim Türkiye’ye. Eşimle ticaret yaptık. Ermenistan’a büyük çapta züccaciye götüren üç kişiden biriydim. Neden Türkiye, sorusunun cevabı çok basit aslında. Başka bir ülkede çalışmak isteyenler için en yakın ve en ucuz ülke. Vize almak kolay, sınırda 10 dolar vermek yetiyor.

Türkiye’ye gelirken, kendimizi Gürcü olarak tanıtmamızı söylemişlerdi. Yaklaşık iki yıl buna uyduk. Sonra Türklerin, Ermenilerle alıp veremedikleri olmadığını gördük. Herkes işinde gücünde. Ticaret yaparken esnafla hiç problem yaşamadım. Ermenistan’dan gelenler, İstanbullu Ermenilerin yanında, daha doğrusu evlerinde çalışıyor. Bazıları çalışana misafirmiş gibi davranıyor. Bunun yanında Ermenistanlıları hiç sevmeyen, evlerinde çalıştırmak istemeyenler de var. Çünkü İstanbul’a gelenlerin çoğu köylü. Gelenlere bakıp Ermenistanlılar hakkında "Kabadırlar, gözleri açtır, giyinmesini bile bilmezler" diyorlar.

Ermeniler, Ermenistanlılara yukarıdan bakıyor ve horluyor. Buna çok üzülüyorum, çünkü bu ülkemizin bütününü yansıtmıyor. Zaman zaman öyle şeylerle karşılaşıyorum ki, Ermenistanlı olduğumu söylemekten utanıyorum. Ayıptır söylemesi, evime sokmayacağım kişiler var aralarında. Açık yüreklilikle söyleyeyim: Buradaki Ermeni ve Türklerle hiç sorun yaşamadım. Özellikle Türklerden hiçbir kötü davranış, hakaret, taciz görmedim. Ermeni olduğumu söylemekten çekinirdim önceleri, şimdi rahatım.

32 kişi bu eve nasıl sığar, nasıl yaşar

Kumkapı meyhanelerine yakın bir sokakta, dışardan üç katlı görünen bir eve giriyoruz. İçerisi ise bir barınaktan ibaret. Odalar perdeyle ayrılmış. Yoksulluk dizboyu. Piknik tüpünde makarna kaynıyor. Banyo dökülüyor. Buna rağmen, duvarlarda Hz. İsa ve Meryem Ana tasvirleri mevcut.

İlk katta kalan kadın, oğlu izin vermediği için konuşmak istemiyor, ikinci kat boş. Üst katta ise küçücük bir somyaya sığışan üç-beş kadın karşılıyor bizi. İçlerinden V.T. kabul ediyor konuşmayı.

Asıl mesleği muhasebecilik. 1955’de Leninakan’da doğmuş. 2003’ten bu yana Türkiye’de. Geliş sebebi: "İş yoktu, para lazımdı, en yakın ülke Türkiye’ydi. Ben de kalkıp geldim." Önce Ermeni bir ailenin çocuğuna bakıcılık yapmış, evlere gündelikçi gidiyor artık. "Çocuğa yavrum gibi baktım. Her kucağıma alışımda, tanrım ben bu çocuğu nasıl bakıp büyütüyor ve analık yapıyorsam, sen de benim çocuklarıma öyle bak, diye yalvardım" diyor. İlk geldiğinde hem Ermeni hem Türk işverenleri tarafından horlanmış V.T: "Küçük görmeyi seviyorlar. Oysa düşünmüyorlar, bir zamanlar ben de evimin hanımıydım, bir işim vardı. Ama şimdi yok. Aynı şey onların da başına gelebilir bir gün. Yine de yaşadıklarımı hiç kimse yaşasın istemem."

V.T.’den cesaret alan N.F. de konuşmaya başlıyor. 1948’de Leninakan’da doğmuş. 2000’de gelmiş Türkiye’ye. O da evlere gündeliğe gidiyor. "Türkler çok iyi insanlar, bugüne kadar hiç kötülüklerini görmedim" diyor bütün samimiyetiyle. Normal koşullardaki herhangi birinin adım bile atmayacağı o evde tam 32 Ermenistan yurttaşının yaşadığını söylüyor.

Yoksulluğun içinden çıkıp Ermeni Patrikhánesi’ne doğru yol alırken, karnını doyurmak, daha iyi bir hayata sahip olmak için dünyaya dağılan diğer göçmenleri düşünüyoruz. Avrupa hayaliyle Meriç Nehri’nde boğulan, Ege kıyılarından teknelere bindirilip ıssız adalara bırakılan, Kuzey Afrika’dan İspanya’ya geçerken batan teknelerde boğulan kadınlar, çocuklar geliyor.

Ne diyordu Behçet Necatigil:

"Ölmüş nice değerler ben de ölmüşümdür..."

TÜRKİYE ERMENİLERİ PATRİĞİ MESROB II

Aralarında Türklerle evlenenler var

Ermenistan’dan gelenlerle ilişkileriniz nasıl? Sorunları olduğunda size başvuruyorlar mı?

- İki-üç sene öncesine kadar, daha çok maddi yardım için geliyorlardı. Araştırıp, mesela ortada kalmışlarsa, Ermenistan’a dönüş paraları yoksa, yol paralarını karşılayarak yardım ediyorduk. Sonra baktık ki, Samsun’da ya da Trabzon’da otobüsten inip İstanbul’a dönüyorlar. Maddi yardım yapmamaya karar verdik. Ancak kilise onlar için hálá buluşma yeri. Kumkapı Kilisesi, pazar günleri Ermenistanlılar ile dolar.

İstanbul’a gelen Ermenilerin Kumkapı’yı seçmelerinin sebebi Patrikhane’nin burada bulunması mı?

- Hayır, ucuz olması. Burası İstanbul’un en ucuz semtlerinden biri.

Temel sorunları nedir?

- Öncelikle vize. Bunun dışında çocukların okul problemleri var. Burada kalabilen, işlerini oturtanlar çocuklarını okula gönderemiyor. Ailece gelenlerin en büyük problemi bu.

Eğitim profili nasıl?

- Hemen hepsi enstitü bitirmiş ama orada iş bulamamış. Doktorlar bile var aralarında. Evlerde hasta bakıp hizmetçi gibi çalışıyor, Ermenistan’dakinden fazla kazanıyorlar.

Türklerle ilişkileri nasıl?

- İlişkileri gayet iyi. Zaten eğitim ve ekonomidir her sorunun anahtarı. Öğrenci değişimi sağlanabilirse çok şey değişir, beşeri ilişkiler her şeyi düzeltir. Tanımadığın kişinin arkasından atıp tutarsın, küfredersin ama tanıdığına yapamazsın bunu.

Kötü muameleye maruz kaldığını söyleyenler veya farklı şikáyetler dile getirenler oluyor mu?

Gördüğüm kadarıyla herkes gül gibi geçiniyor. Hatta Türklerle evlenenler bile var.

Buradaki Ermeni cemaati rahatsızlık duyuyor mu Ermenistan’dan gelenlerden?

- Rahatsızlıktan ziyade güvensizlik var, Ermeni cemaati güvenmiyor bu insanlara. "Sözlerine güvenilmez, söz verirler yapmazlar" diye genel bir kanaat oluştu.

---

Sefa KAPLAN - Alin ÖZİNİAN
Fotoğraflar: Fatih YALÇIN
Kaynak: Hürriyet

6 Ağustos 2006
© Copyright 2006 Hürriyet

---

Mirroring of this article is kindly permitted by Temuçin Tüzecan,
Hürriyet Corporate Communications Coordinator

---