1098) Scholar Not Offended By Realities . . Every One Can Be Ashamed; I Too, Am Ashamed! . . Armenian Claim & Why I Am Ashamed ?

Articles
by RUHAT MENGI
VATAN Newspaper

Oct. 7, 2006 - SCHOLAR IS NOT OFFENDED BY REALITIES

Yesterday I had started to answer the article of Can Dundar, relating to Elif Safak’s article printed in Washington Post, during his NTV program. Let us continue.

Can Dundar had discovered and read this article considerably late, after the TV program and had underlined the following words on behalf of Elif Safak.
“In 2002, when I came to USA and participated the joint study groups of Armenian-Turkish intellectuals, I felt the necessity to face seriously, that in 1915 Turks killed 1.5 millions and have exiled from their homes hundreds of thousands of Armenians. I concentrated on Genocide literature and particularly the statements of the living victims, I followed at the Zorian Institute’s Armenian archives’ recorded by them. I spoke to Armenian grand mothers (…) I collected the stories from Armenian friends who were that kind, to tell the family memories and secrets. An in every step I took, I noticed that it was not only the barbarous implementations done, but the systematic denial following this, had a much worse effect. actually, she pinned on my statement in several articles such as: “Strangely take note that until she goes to USA in 2002 she does not know anything, but when she joined some known Turkish names in joint studies of Armenian Diaspora and Attends the Zorian Institute set up for Turkish antagonism and genocide, she learns immediately” and my editorial during Elif Safak trials titled “EASY REPUTE” where I mocked in a statement I translated as “when I went to USA, Zorian Institute educated me, and I immediately solved the genocide incident”.

How dare I wrote this as if they were her own words? Let me explain, that this is incomparable to what the group does and slanders in USA against Turkey; it is condensation of the fact that instead of going to correct archives,

-somewhat- she ran into Zorian; in other words it is a resume of what it had been said or “the main idea of the paragraph”.

A writer, comments the news, puts the title and summary with his/her interpretation. Moreover, correspondents make titles of their news and spots with their own evaluation. Headlines of newspapers are done the same way.

Moreover I arrived to this main opinion, after studying well, Elif Safak’s articles and interviews, knowing how Zorian Institute and Diaspora approaches a group of academics who go to USA, show them movies and convince them that they will serve democracy much well, by defending genocide, and direct them to Zorian instead of other archives; I did not say anything instantly or by reading one article only.

Yesterday, I said that the Turkish intellectuals are lead by names such as Taner Akcam, Fatma Muge Gocek, and Hrant Dink… Tomorrow I will speak about them.

---

Oct .8, 2006 - EVERY ONE CAN BE ASHAMED; I TOO, AM ASHAMED!

I was not going to write on this subject, because I have other writings on my wait list and cannot note the other speedy happening; however, I felt obligated, when pressed by them.

When you study Elif Safak and the group she is part of, you note the interesting coincidences, Armenian supports, and several interconnected relations. Before we comment on these, I would call your attention to the case of Nebahat Albayrak, who under the pressure of the Armenian lobby, said “I accept the genocide”, in order not to be kicked out from the candidates list prior to the elections to be held in Holland on Nov. 22nd, like the other three Turkish candidates.

On Nov. 9th a team of Dutch TV will make an interview with me on this subject. During this interview I will clearly explain, that simply to please the Armenian lobby, how unlawful and against human rights , the pressures applied by countries such as Holland, France and Switzerland is, (particularly when EU is trying to teach this to Turkey) and that Turkey will have the right of retaliation by approving a bill of Algerian genocide.

Now let us think for a moment; when the “unilateral” conference of Bogazici was cancelled, those who complained Turkey to the whole world or screamed that “Turks killed 1.5 million Armenians”, such as Orhan Pamuk who degraded his own country and citizens with declarations given to foreign press, why Elif Safak was introduced as most famous writer together with Orhan Pamuk, and “most knowledgeable and democrat names” such as Taner Akcam, Fatma Muge Gocek, Halil Berktay, Murat Belge, Hrant Dink, Etyen Mahcupyan and others are not objecting these situations with high protests?

Why, those speaking of rules, ignorant (or appearing not knowing) this subject, just to be applauded by Turkey’s antagonists or declared to be “most famous”, call those who do not think like themselves (including American, British and 354 Turkish historians) as “semi-scholar” or “nationalist, denialist, men of the state”, do not stand up the face of such open incidents ? (Look at news about Orhan Pamuk’s Nobel candidacy on next column).

This group who scream outside the country, pay so much importance to freedom of opinion, that in the conferences organized inside the country, “only those who think like them are accepted”. They all have on common point: “Turkey will become democrat only when she accepts Armenian genocide claim”. But in doing so, no mention shall be made of hundreds of thousands Turks killed by Armenians (more than the number of Armenian who died), or those who did not die during relocation, those who continue to live in several countries or hundreds of thousands of Armenians who returned to Turkey and hence under such circumstances l cannot be classified as genocide.

Let us return to connections and “lucky coincidences”…

The newspaper “Aztag Daily” is known to be the official press channel of Tashnaks or “Armenian Revolutionary Federation”. A reporter of this paper, Khatchig Mouradian, interviewed some Turks. But what a coincidence, that these some Turks happened to be names such as Elif Safak, Halil Berktay, Fatma Muge Gocek and since all spoke of Turkey’s denial policy, they are highly praised. Safak, while proposing that “Turkey should wipe off her make up and show the blues under eyes, she takes Ataturk’s saying “What a joy to the one who calls himself a Turk” as an evidence of nationalism. Halil Berktay ridicules Turkish State for not participating in the conference held at Erivan” and adds that “Turkish nationalists are trying to cancel conferences not only in Turkey but also overseas”. But why Khacik Muradian interviews only them and no other Turkish writers”? Curiously, why news about sufferings of only writers such as Elif Safak, Murathan Mungan, Orhan Pamuk, and not others, appear in the foreign press ? Elif Safak had explained this by saying “Probably because of Turkey’s image”. But no, let them be fair, it is because they repeat these too often to foreigners

Those who know English, can learn those in close relationship for a long time, books (such as “Armenian Genocide and Silence of Turks”, conferences and persons supported by Zorian and close friends such as Taner Akcam, Fatma Muge Gocek, Elif Safak.

I will continue tomorrow to the studies of this group and the coincidences. Why I am ashamed ? Tomorrow !

---

Oct. 9, 2006 - ARMENIAN CLAIM AND WHY I AM ASHAMED ?

The professional life of Turkish Kenize Murad, has been put under danger, because, “based on the researches of famous French historian Gilles Veinstein, she said that there was no Armenian Genocide.

He and his family received threats of life and has been thus silenced.” These words may be the summary of my recent writings on this subject.

Same thing is applied in foreign countries by Armenian Diaspora against those who act positively for Turkey or say “there is no genocide”. Justin McCarthy, Andrew Mango, Bernard Lewis (who is accepted to be the authoritative historian on Ottoman and middle east was called to court in France and condemned to pay a fee, because he said – 1915 incidents are not a genocide but a by-product of WW!) and similar world reputed other historians have received similar threats and some had to face the danger of losing their jobs in universities.

You will remember that even Antonio Banderas who was to take the role of Ataturk, had to return the offer after the threats he received from them.

Amidst such ferocious activities continuing, of course the Turks who had gone to USA (and most of whom are not even historians but sociologist, writer, etc) were not to leave idle. Blackmail on one side, support on the other..

On one side handicaps, on the other side to become rich and famous in many countries in three years… You have to make your choice….You will either not mind the threats and got yourself caught like foreign historians and three Turks in Holland, or will let your foot to be caught like the woman politician in Holland and climb up the easy way.

Richard Hovannisian, had introduced at the UCLA conference of Nov. 6, 2005, Gocek, Akcam and Safak

As Turkish intellectuals the numbers of which are increasing and who aim to crack the denial wall of Turks… What a coincidence that Elif Safak’s article in the Washington Post was titled “The Crack in the denial wall”.

Hovannisian, apparently organized a conference based on the request of Turkish Student Union at UCLA (may God accept what sociologists are counted for historians) and had announced that “they will understand the necessity to object Turkish State thesis”, even these words was revealing what they were in search of instead of truth.

May be most of you who can read English are aware of the list prepared by “Holdwater” nicknamed person, who knows the Ottoman history very well and closely follow per say intellectual activities of Zorian, may follow many incidents from there, since I cannot give all of them. (For example, those who enter www.tallarmeniantale.com/gocek.htm can learn about Gocek, Akcam, Safak, Berktay, and similar names’ studies or can read the interviews by entering “Aztag Interviews”.

Letters received from Turkish readers in USA who know these persons, confirm that information given in the WEB sites are identically true. Taner Akcam, is the first scholar who entered into close contact with Diaspora and Zorian, when you read through, you will note his helping F. Muge Gocek who came later, and showed her the way (for some reason they manage to find immediate jobs at Michigan University where Armenians have large influence). She acted as elder sister to Elif Safak who came to study there like her.

Their sentences are so much similar that sometimes, you get confused as regards whose speech you are reading and forget it.

At the place called Zorian archives, there is the team of famous Armenian historian Vahakn Dadrian, (who is well known by ours) who has “dedicated his life to spread the genocide lie to the whole world. Since this archive has information and books defending the Armenian thesis vigorously, it is not possible for any neutral person to go there and make a research.

These great Turkish intellectuals, since they think that 70 million people living in Turkey are totally “ignorant of history, without memory or under pressure”, at conferences they brag and butter each other and say that Turkey should feel proud because she has such intellectuals, to show the truth and teach democracy”

Apart from this nonsense Gocek says something more and important: “I am ethnically a Turkish citizen, I am not guilty but I am responsible for the events of 1915”. If the genocide claim will be accepted, indeed a nice gate for other forced demands to follow…

And particularly there is a newspaper correspondent named Yelda Ozcan who in the interviews she gives to Armenian newspapers says that “she’s ashamed to be Turk and side of the guilty and contrary to the painful memories of Armenian friends she is ashamed of forgetfulness (they all use same words)RM

If the matter goes as far as feeling ashamed, we too may feel ashamed. We may feel ashamed of their deeds as Turkish scholars or newspaper men, of their distorting history to serve their own interests, and their rejoice that “the world accepted”.

I feel ashamed for their doing this, knowing that not even a single Armenian scholar would have come out like them…. If there is no objection, I may use as well the freedom of expression , which makes them speak whatever they want.

---

Turkish Version

Vatan Gazetesi - Ruhat Mengi (07.10.2006)

Aydın, gerçeklerden gocunmaz!

Dün, Can Dündar’ın NTV’deki programında Elif Şafak’ın Washington Post’ta yayımlanan makalesiyle ilgili yaptığım konuşma hakkındaki yazısına cevap vermeye başlamıştık, devam edelim.

Can Dündar bu makaleyi programdan da sonra bulup okumuş ve şu sözlere takılmıştı:
“2002 yılında ABD’ye gelip Ermeni-Türk entelektüellerin ortak çalışma gruplarına katıldıktan sonradır ki ciddi olarak 1915’te Türklerin 1,5 Ermeni’yi öldürmüş ve yüzlerce, binlercesini evlerinden sürmüş olmasıyla yüzleşme ihtiyacı hissettim. Soykırım literatürüne, özellikle hayatta kalan mağdurların ifadelerine yoğunlaştım; Zoryan Enstitüsünün Ermeni arşivlerinde röportaj çekimlerini izledim, Ermeni büyükannelerle konuştum (...) Bana aile hatıralarını ve sırlarını verecek kadar nazik olan Ermeni arkadaşlardan hikâyeler topladım. Ve her adımda sadece bu korkunç zamanda yapılan vahşice uygulamaların değil aynı zamanda bunu takiben sistematik inkârın etkisinin çok daha kötü olduğunu farkettim.” Daha da doğrusu bu cümleleri benim birkaç yazımda “Şu işe bakın ki 2002 yılında ABD’ye gidene kadar hiçbir şey bilmiyor ama isimleri belli bazı Türklerle Ermeni diasporasının ortak çalışmalarına katılınca, bir de Türk düşmanı ve soykırımı kabul ettirmek amacıyla kurulmuş Zoryan Enstitüsüne gidince öğreniveriyor” dedikten sonra Elif Şafak duruşması sırasında yazdığım “Kolay şöhret” başlıklı yazıda bunu alaycı bir ifadeyle “ABD’ye gelince Zoryan Enstitüsü beni eğitti, soykırım olayını çözüverdim” şeklinde belirtmeme takılmış.

Nasıl oluyor da oluyor, ben bunu onun ağzından yazıyorum? Efendim söyleyeyim, öncelikle aslında bu yapılan o grubun ABD’de Türkiye aleyhine yaptıklarıyla, söyledikleri yalanlarla kıyas kabul etmez bir “paragrafın ana fikri” dir.

Yazar bir haberi yorumlar, yazısının başlığını veya haberin özetini yorumlarıyla birlikte verir. Kaldı ki haberciler bile örneğin haber başlıklarını, spotlarını çıkarırken bunu yorumla birlikte yaparlar. Gazete manşetleri bile böyle atılır.

Ve ayrıca ben bu anafikri Elif Şafak’ın neredeyse tüm makale ve röportajlarındaki ifadelerini iyice inceledikten, Zoryan’ın ve diasporanın ABD’ye giden Türk akademisyen/yazarlara nasıl yaklaştığını, onları etkileyip bu filmleri izleterek, soykırımı savunurlarsa demokrasiye nasıl hizmet edeceklerine inandırarak çalıştığını, başka arşivler yerine nasıl Zoryan’a yönlendirildiklerini farkettikten sonra çıkardım. Öyle “pat” diye tek bir makaleyi okuyarak değil.

Dün demiştim ki Elif Şafak’ın söz ettiği Türk entelektüellerin başında Taner Akçam, Fatma Müge Göçek, Hırant Dink gibi isimler geliyor. Yarın bundan söz edelim.

*****

Vatan Gazetesi - Ruhat Mengi (08.10.2006)

Herkes utanabilir, ben de utanıyorum!

Ben bu konuda daha fazla yazmayacaktım zira bekleyen yazılarım var ve hızla gelişen diğer olaylara eğilemiyorum ama kendileri beni zorlayınca mecbur oldum.

Elif Şafak ve içinde bulunduğu grubu inceleyince enteresan tesadüfleri, Ermeni desteklerini ve birçok içiçe ilişkiyi görüyorsunuz. Bunlara geçmeden önce Hollanda’da 22 Kasım seçimi öncesinde listeden diğer 3 Türk aday gibi atılmamak için Ermeni lobisinin baskısıyla “soykırımı kabul ediyorum” diyen Nebahat Albayrak olayına dikkat çekmek istiyorum.
9 Ekim Pazartesi günü Hollanda’dan bir televizyon ekibi benimle bu konuda röportaj yapacak. Ben orada Türkiye’ye ve Türk insanına sırf Ermeni lobisini memnun etmek için Hollanda, Fransa, İsviçre gibi ülkelerin uyguladığı baskının ne kadar adaletsiz, insan haklarına, düşünce ve ifade özgürlüğüne (özellikle AB Türkiye’ye bunu öğretmeye kalkarken) ne kadar aykırı olduğunu, buna hakları olmadığını ve Türkiye’nin Fransa’da çıkarılacak soykırım yasasına ‘Cezayir soykırım yasası’ çıkararak misilleme yapacak olmasının da haklılığını açıkça anlatacağım.

Peki bir düşünün bakalım, Boğaziçi Üniversitesi’ndeki “tek yanlı” konferans iptal edildiğinde Türkiye’yi dünyaya yana yakıla şikayet edenler veya “Türkler 1,5 milyon Ermeni öldürdü” diye haykıranlar; Orhan Pamuk ve bu olaylardan, yabancı basına verdiği tarihi çarpıtıcı ayrıca ülkesini ve insanını aşağılayıcı ifadelerden sonra o basının “Pamuk’la birlikte Türkiye’nin en ünlü yazarı” ilân ettiği Elif Şafak, Taner Akçam, Fatma Müge Göçek, Halil Berktay, Murat Belge, Hırant Dink, Etyen Mahcupyan ve diğer “en demokrat, en aydın” isimler neden bu duruma da yana yakıla itiraz etmiyorlar?

Kendileri gibi düşünmeyenleri (ki aralarında Amerikalı, İngiliz yazar ve tarihçilerle 354 Türk tarihçisi de var) ya “yarı aydın” veya “milliyetçi, inkârcı, devletin adamı” diye tanımlayan ve “en ünlü” ilân edilmek, Türkiye karşıtlarından alkış almak için bilmedikleri (ya da bilmiyor gözüktükleri) konuda ahkâm kesenler bu açık, seçik olaylarda neden ayağa kalkmıyorlar?.. (Bakınız yandaki Orhan Pamuk haberi.)

Yurtdışında bağrışan bu grup düşünce özgürlüğüne öyle önem veriyor ki yurt içinde düzenledikleri konferanslara yalnızca kendileri gibi düşünenler alınıyor, diğerleri giremiyor. Hepsinin ortak tek bir noktası var; “Türkiye ancak Ermeni soykırım iddiasını kabullenirse demokrat” olacak. Ama Ermeniler’in öldürdüğü yüzbinlerce Müslüman Türk (ölen Ermeni sayısından da fazla) ağza alınmayacak, tehcirde ölmeyen, birçok ülkede yaşamına devam eden veya geri dönen yüzbinlerce Ermeniye değinilmeyecek. Bu takdirde olaylara soykırım denmeyeceği hatırlatılmayacak. (Burada yeniden, Türkiye’de dost, gerçek vatandaş gibi yaşayan Ermeniler’in bu olaylarla, yazılarla bir ilgisi olmadığını vurgulamak, istiyorum.)

Dönelim ilişkilere, tesadüflere... Lübnan’daki “Aztag Daily” gazetesi Taşnakların veya “Ermeni Devrim Federasyonu”nun resmi yayın organı olarak biliniyor. Bu gazeteden Khatcig Mouradian isimli Ermeni gazeteci Türklerle röportaj yapmış. Tesadüfe bakın ki bu bazı Türkler de Elif Şafak, Halil Berktay, Fatma Müge Göçek gibi isimler ve hepsi de Türkiye’nin inkâr politikasından söz ettikleri için güzelce pohpohlanıyorlar. Şafak “Türkiye’nin makyajını silmesi ve altındaki morlukları göstermesini önerirken ve Atatürk’ün “Ne Mutlu Türk’üm Diyene” sözlerini bile “milliyetçiliğe” malederken, Berktay Türk devleti ile “Yerevan’daki bir konferansa katılmadıkları için” dalga geçmeyi ve “Türk milliyetçileri yalnız Türkiye’deki değil, dışardaki konferansları da iptal etmeyi deniyorlar” demeyi unutmamış. Acaba Kaçik Muradyan neden diğer Türk yazarlarla değil de sadece onlarla röportaj yapıyor? Acaba neden sadece Elif Şafak, Murathan Mungan, Orhan Pamuk gibi yazarların Türkiye’de zulüm gördüğü yabancı gazetelerde çıkıyor da diğer yazarlar için böyle haberler çıkmıyor? Elif Şafak bunu “Herhalde Türkiye’nin imajından dolayı” diye açıklamıştı. Oysa hayır, dürüst olsunlar, ondan dolayı değil kendilerinin sık sık bunu yabancılara tekrarlamasından dolayı!

İnternetten elde edilebilen ama ancak İngilizce bilenlerin anlayabileceği bilgilerde Zoryan’la uzun yıllardır yakın ilişki içinde olan, makaleleri, kitapları (örneğin Zoryan listesindeki “Ermeni Soykırımı ve Türklerin Sessizliği” gibi), konferansları Zoryan tarafından desteklenen Taner Akçam’la, yine Zoryan’ın yardımlarını esirgemediği Fatma Müge Göçek ve Elif Şafak yakın arkadaşlar.

Bu grubun çalışmaları ve tesadüflerle devam edeceğim. ‘Neden utanıyorum’ yarına...

***

Vatan Gazetesi - Ruhat Mengi (09.10.2006)

Ermeni iddiası ve neden utanıyorum?

Fransa vatandaşı Türk Kenize Murad’ın “Ünlü Fransız tarihçi Gilles Veinstein’in, araştırmalarına dayanarak Ermeni soykırımı yoktur dediği için meslek hayatı tehlikeye sokuldu. Kendisi ve ailesi ölüm tehditleri aldı ve böylece susturuldu” sözleri benim de son günlerde bu konuda yazdığım yazıların özetidir.

Aynı şey Ermeni diasporası tarafından her ülkede “soykırım yoktur” diyen veya Türkiye için pozitif bir girişimde bulunan herkese yapılmaktadır. Justin Mc Carthy, Andrew Mango, Bernard Lewis (ki Lewis Osmanlı Tarihi ve Ortadoğu konusunda dünyanın en etkin tarihçisi kabul ediliyor; “1915 olaylarının soykırım değil, 1. Dünya Savaşı’nın bir yan ürünü olduğunu” söylediği için Fransa’da mahkemeye çıkarılarak para cezasına çarptırılmıştı) gibi dünya çapında ünlü tarihçiler de benzer baskılarla, tehditlerle karşılaşmış ve bazıları bu nedenle üniversitelerdeki işlerini kaybetme tehlikesiyle yüzyüze gelmişlerdi.

Bir filmde Atatürk’ü oynayacak olan Antonio Banderas bile onlardan gelen tehditlerden sonra teklifi reddetmişti hatırlayacaksınız.

Ve tabii son olarak Hollanda ve Fransa’da, İsviçre’de diasporanın baskısıyla “gem”i azıya alma olaylarını gördük.
Böylesine azgın bir faaliyet sürüp giderken elbette bizim ABD’ye giden (ve çoğu tarihçi bile olmayıp sosyolog, yazar vb. olan) Türkleri boş bırakmayacakları aşikârdır.
Bir yanda şantaj, bir yanda her türlü destek...

Bir yanda engelleme, bir yanda üç yılda birkaç ülkede şöhret ve para sahibi oluverme... Tercihinizi yapacaksınız. Ya yabancı tarihçiler ve Hollandalı üç Türk gibi tehdide pabuç bırakmayacak veya Hollanda’daki kadın siyasetçi gibi paçayı kaptıracak ve kolayca yükseleceksiniz.

6 Kasım 2005’te UCLA’deki konferansta Richard Hovannisian; Göçek, Akçam ve Şafak’ı “sayıları giderek artan ‘Türklerin inkâr duvarını çatlatmayı amaçlayan’ Türk entelektüeller arasında...” şeklinde tanıtmıştı. Tesadüfe bakın ki Elif Şafak’ın Washington Post’taki makalesinin ismi de aynen şuydu:

“İnkâr duvarındaki çatlak”
Hovannisian UCLA’deki Türk Öğrenci Birliği’nin ısrarı üzerine Türk tarihçilerle (sosyologlar ne kadar tarihçi sayılırsa, Allah kabul etsin) bir konferans düzenlemiş ve “Türk devlet tezine karşı çıkarak gerçeği arayacaklarını” anons etmişti ama aslında bu sözleri bile gerçek yerine neyi aradığını ortaya koyuyordu.

Amerika’da Osmanlı tarihini çok iyi bilen ve oradaki “diaspora/Zoryan/sözüm ona entelektüel” faaliyetlerini yakından izleyen “Holdwater” takma adlı biri tarafından hazırlanan listeyi belki çoğunuz biliyorsunuz. İngilizce bilerek okuyanlar buradan birçok olayı izleyebilirler zira benim hepsini vermeme imkan yok. (Örneğin www.tallarmeniantale.com/gocek.htm ’e girenler Göçek, Akçam, Şafak, Berktay gibi isimlerin çalışmaları hakkında bilgi sahibi olabilirler veya “Aztag Interviews”a girerek röportajları okuyabilirler.)

ABD’de onları tanıyan Türk okurlardan gelen mektuplar bu sitede yazılanları aynen doğruluyor. Taner Akçam Amerika’da diasporayla, Zoryan’la yakın ilişki kuran ilk akademisyen, okudukça onun daha sonra gelen F. Müge Göçek’e (her nasılsa hemen Ermeniler’in çok etkin olduğu Michigan Üniversitesi’nde iş sahibi olmuş) yardımcı olduğunu, yol gösterdiğini görüyorsunuz. Kendisi de aynı şekilde yine Michigan’da çalışmaya başlayan Elif Şafak’a ablalık etmiş.

Zaten cümleleri de o kadar birbirini andırıyor ki bazen hangisinin konuşmasını okumakta olduğunuzu unutuyorsunuz.

Zoryan arşivi denilen yerde sadece “yaşamını soykırım yalanını dünyaya yaymaya adamış” ünlü Ermeni tarihçi (bizimkilerin de yakından tanıdığı) Vahakn Dadrian ve ekibinin bulunmasını istediği, Ermeni tezini cansiperane savunan bilgiler ve kitaplar olduğu için buraya girenin tarafsız bir araştırma yapması da mümkün değil.

Bu büyük Türk entelektüelleri Türkiye’de yaşayan 70 milyonu toptan “tarih bilmez, hafızasız, baskı altında vs.” zannettikleri için konferanslarda birbirlerini ve kendilerini överek göklere çıkarıyor ve “Türkiye’nin demokrasi öğretecek, gerçeği gösterecek böyle entelektüelleri olduğu için gurur duyması gerektiğini” söylüyorlar.

Göçek bu saçmalık dışında önemli bir şey de söylüyor; “Ben etnik olarak bir Türk vatandaşıyım, suçlu değilim ama Ermenilere 1915’te olanlardan sorumluyum.” Soykırım iddiası kabul edilecek olursa arkadan gelecek dayatmalar için iyi bir kapı doğrusu.

Hele bir de Yelda Özcan adında bir gazeteci var ki o Ermeni gazetecilere verdiği röportajlarında “Türk olmaktan, suçluların tarafından olmaktan utandığını, Ermeni arkadaşlarının acı veren hatıralarının aksine bu bellek yitiminden (hepsinde aynı ifade, R.M.) utanç duyduğunu” söylüyor.

İş utanç duymaya varıyorsa biz de utanç duyabiliriz. Onların Türk akademisyeni, gazetecisi olarak bu yaptıklarından, çıkar uğruna tarihi saptırmalarından, “dünya kabul etti” diyerek sevinmelerinden utanç duyabiliriz.

Kendileri gibi tek bir Ermeni akademisyen çıkmayacağını bile bile bunu yapmalarından ben utanç duyuyorum. Onlara istediklerini söyleten ifade özgürlüğünü benim de kullanmamda bir mahzur yoksa!

---

Sukru Server Aya

---